Over zussen en bakken

Deze keer gaat het echt niet lukken, een verhaal vertellen dat ook maar een beetje de lading dekt. Even de situatie die ik nu voor me zie: mensen die onder de tafel liggen van het lachen: twee Nederlanders, maar vooral: vier prachtige Afrikaanse zusters, lekker aan het bier en wijn. En de humor, de directheid, de grappen die over tafel gaan… Ge-wel-dig.
Wat een power vrouwen, ik kan je garanderen dat alle vooroordelen die je bij een non kunt verzinnen niet opgaan voor deze stoere en liefdevolle en prachtige en hartveroverende vrouwen.

Terug naar het begin: vrijdagavond kwamen Marleen (de initiator en de stuwende kracht onder ‘Bake for Life’) en Cees (bakker van beroep en nu directeur van een groot internationaal opererend bedrijf) aan. Ik moest wel even omschakelen, we hadden een heerlijke week achter de rug met allemaal vertrouwde en bekende mensen en opeens die omschakeling naar een heel andere situatie.
Maar dan is daar Marleen en veel mooier krijg je ze niet. Wat ze over zichzelf vertelt: bakkersvrouw van beroep (iets wat je alleen snapt als je het wereldje van de bakkers een beetje leert kennen), moeder van vier volwassen kinderen. En wat ik zie: een ondernemer in hart en nieren (geld weggeven omdat mensen ‘zielig’ zijn zou ze never ever doen, ga maar werken voor je loon), en vooral iemand met zo’n liefdevol hart! Ik ben verkocht, echt iemand van wie je meteen gaat houden.
10 jaar geleden is ze met Bake for life begonnen, een stichting die bakkerijen en bakkerscursussen opzet in Afrika om mensen te helpen zichzelf van een inkomen te voorzien. In Uganda werken ze samen met de little sisters of St Francis. Franciscaner nonnen dus. Deze nonnen hebben een aantal instituten in Uganda, waar ze voor gehandicapte kinderen zorgen, scholing verzorgen, een ziekenhuis runnen, dat soort dingen. En nu hebben ze dus ook een bakkerij waar kinderen brood leren bakken, maar waar ook vrouwengroepen naar toe kunnen komen om nieuwe bakproducten te leren maken om te verkopen . Gisteravond zijn we op bezoek geweest bij zo’n vrouwengroep, 27 vrouwen die samenwerken, samen sparen, samen nieuwe dingen leren. Prachtig! Zij zijn de tweede groep, de eerste is uitgegroeid naar 300 vrouwen die nu ook de dorpjes in gaan om door te geven wat ze zelf geleerd hebben.

Terug naar het weekend: zaterdag vertrokken we naar Nkokonjeru waar een groot instituut van de nonnen is. We ontmoeten de nonnen en de gehandicapte kinderen, we krijgen een rondleiding door de bakkerij en we verkennen de compound. Pittig om de gehandicapte kinderen te zien (een jongen met zwaar spastische stokjes van armen en benen en een enorm groot hoofd die de hele dag op een bed ligt), maar tegelijkertijd zie je hoe goed er voor ze gezorgd wordt. Ik had verwacht dat ik er verdrietig van zou worden, en dat natuurlijk ook, maar het maakte me vooral ook blij te zien hoe goed er voor de kinderen gezorgd wordt. Alles is super eenvoudig, maar schoon, netjes en vooral liefdevol. Elk kind heeft zijn vaak gruwelijke verhaal, ze komen ziek zonder een greintje zelfvertrouwen binnen. Maar dan zijn er de nonnen die ze op zoveel manieren onderwijzen, stimuleren en liefde geven.

Voorbeeldje: ’s avonds heten de kinderen ons welkom. Ze dansten en zongen en tussen een groepje niet-gehandicapte kinderen was dit jongetje zonder onderbenen. Maar hij stond vooraan, danste mee en toen ze een rondje liepen, liep hij gewoon mee. Hij moest twee keer zo hard rennen op z’n korte beentjes, maar hij bleef volledig in de maat. Deze jongen kwam twee jaar geleden binnen, kroop weg in een hoekje en wilde niet gezien worden. En dan nu, wat een vreugde las je af van zijn gezichtje. Niks zielig aan.

Het was een heerlijk weekend, een mooie overgang tussen de twee werkweken. Zondagochtend in alle vroegte met de nonnen naar de kerk. En ja hoor, de Bijbeltekst die centraal stond was: Jesus is the bread of life en verder werd het verhaal van de vermeerdering van de broden en vissen voorgelezen. Alleen jammer dat de priester die ons (en speciaal Marleen) welkom heette niet even de voor de hand liggende link legde tussen wat ‘Bake for life’ doet en de Bijbelteksten die hij liet lezen... Maar wat een geweldig samenzijn, die zusters die met hart en ziel en overgave zingen voor God. Daar moest ik wel erg van janken.

Verder leuke dingen gedaan, maar oh, wat vond ik het opeens spannend op zondagavond. Dit project had zo mijn hart geraakt. Ik vroeg me echt af of ik mijn loon, mijn ‘kosten’ waar kon maken. Nu blijkt ondertussen van wel, ik word bijna verlegen van de complimenten waarmee ik word overspoeld, maar ik merk ook echt dat het me lukt het proces goed te begeleiden. Er wordt zo snel geleerd en we liggen flink voor op de planning (voor de kenners, mijn collega’s: de blueprint is af en we zijn al bezig met het maken van core assignments voor de semesters). Super om te merken dat mijn opgebouwde ervaring hier echt waar voor het geld geeft! Niet dat het helemaal af gaat komen, Marleen heeft al een volgende missie voor ogen. Mmm, ik zeg zeker geen nee (wel heel Gronings: ’t kon minder…).

Zuster Veronica, Marleens Ugandeze rechterhand, vertelt net een geweldig verhaal, een van de zusters die deelneemt, Sr Regina, is een hoogopgeleide docent, maar ze zag lesgeven helemaal niet meer zitten. Gisteravond zei ze tegen Veronica dat ze terug wil, het onderwijs in. Door deze drie dagen is ze weer zo enthousiast en gemotiveerd geraakt over onderwijs en leren dat ze vandaag gelijk al wel aan de slag wil op de bakkersschool.

Nog even over de foto’s: 1. De bakoven in Nkokonjeru, 2. Welkom met breakdansen vanuit de rolstoel, 3. Aan het werk op het trainingscentrum van de zusters in Jinja, 4. Let op de banaan…

Tot later.
Liefs!