De eerste week

Dag dag,

Daar ben ik dan. Super moe, maar voldaan na deze eerste week. En hoe zal ik nu proberen dit in een niet al te lang verhaal samen te vatten…

Want wat was het een geweldige week!
Even snel het wie, wat, waar: dit was de vierde en laatste missie van de reeks, samen met mijn collega Dirk van de school of Engineering, gaat om training in ontwikkeling en uitvoering van een nieuw, praktijkgericht onderwijsprogramma voor technische scholen in Uganda (UTC’s), met als doelgroep: docenten en Heads of Department van de UTC’s.
Vandaag hebben de deelnemers aan de training een presentatie en demonstratie gegeven aan hun bazen over wat ze geleerd hebben deze week. Vaak werken we tot de laatste minuut aan nieuwe dingen waar mensen dan ‘thuis’ verder mee aan de slag gaan, maar deze week was het belangrijk om zichtbaar te maken voor de bazen wat er geleerd is. De focus lag op de invoering van het nieuwe onderwijsprogramma voor vier technische scholen dat het afgelopen jaar onder onze begeleiding is ontwikkeld. Het ging nu vooral om het aanleren van nieuwe rollen en nieuwe onderwijsvaardigheden voor de docenten. De presentaties van vandaag moesten er aan bijdragen dat bij de bazen goed landt wat er allemaal verandert en wat daarvan de consequenties zijn. Dat is precies wat de deelnemers hebben laten zien, heel praktisch door bijvoorbeeld een rollenspel te doen. En wat kunnen Afrikaanse mensen dat goed. Ze gaan eigenlijk altijd zonder terughoudendheid op in hun rol (in tegenstelling tot veel Nederlanders), ze durven ook fouten te maken en staan open voor feedback, waardoor het echt leerzaam en illustratief is. En erg lachen ook nog, wat een toneelspelers! Zie de eerste foto voor een indruk.

De deelnemers hebben gistermiddag het programma van vandaag voorbereid. Genieten, wat een creativiteit… Wat ze voor het voorstelrondje bedacht hadden was prachtig. In een grabbelton zaten briefjes met een opdracht om je kennis of vaardigheden te demonstreren. Ik had een makkelijke: ik moest de aandacht van de zaal trekken, wat met het voorlezen van het opdrachtpapiertje eigenlijk al gelukt was. Maar wat een hilarische taferelen, iemand moest strategische vaardigheden tonen met snoepje happen in een bak met meel, iemand moest breakdansen, iemand moest president Museveni nadoen. En voor mij de allergrappigste: iemand moest ‘doen als Christiena altijd doet’. Jammer natuurlijk dat ik die opdracht niet net trok, maar David deed het geweldig. De groep kwam niet meer bij toen hij allemaal enthousiaste en positieve dingen bleef zeggen als: oh, that was great, you did very well, I really like that. Ik hoef in ieder geval niet echt te twijfelen of het met mijn motiverende kwaliteiten wel goed zit…

Nou is het bijzondere van dit werk dat ik eigenlijk doorlopend heel erg geniet. Het is bijna té leuk, ik loop de hele dag met een grote grijns om mijn mond. En vandaag bij het afscheidswoordje schoot ik bijna vol, al die mensen met wie je in de loop van de tijd toch echt een band krijgt, en dat ondanks de enorme culturele verschillen. Het is ook gewoon heerlijk werken, de deelnemers zijn erg gemotiveerd, zelfs zo dat ze op een nationale vrije dag toch komen. Altijd een verrassing trouwens die nationale vrije dagen, ze hebben er in Uganda zoveel dat er altijd wel eentje lijkt te zijn tijdens onze missies. En dan is de grap dat we dat nooit van tevoren horen, ons daarover vooraf even informeren zou wel heel on-Afrikaans zijn. We waren het weekend bezig met het programma voorbereiden, een nogal ambitieus programma en we hadden al onze tijd wel nodig dachten we. We maakten nog de grap dat er maar geen public holiday moest zijn, dan kwam het zeker niet goed. En ja hoor, maandagochtend horen we dat het donderdag Martyr’s day is. Vrij dus. Maar, we hebben verteld dat wij er zouden zijn en ze uitgenodigd ook te komen. En ja hoor, iedereen was er, en op tijd ook nog.

Vandaag dus de afronding. Dit was ook de laatste inhoudelijke missie, nu is het volledig aan de Ugandezen. En wat een hoopvolle dag was het. We hebben het afgelopen jaar samen gewerkt met vier mensen van een Ugandeze universiteit, zij zijn degenen die het onderwijsprogramma voor de technische scholen geschreven hebben en gaan straks ook verder met het trainen van docenten. We hebben hen deze week hele delen van het programma over laten nemen zodat we hen aan het werk zouden zien en hen nog feedback konden geven. Zo mooi om te zien hoe ze onze input gebruiken en naar de Ugandeze context vertalen. Zie de tweede foto waar Michael de collega’s nog even iets uitlegt over een presentatie die ik gegeven heb.

Dat is trouwens ook spannend, dat alles wat je inbrengt echt als regen op een droge grond opgezogen lijkt te worden. Wat ik daarbij gaaf vind is dat Ugandezen ook trotse, ‘eigenwijze’ mensen zijn, ze nemen zeker niet alles voetstoots aan. Maar als ze iets leren, dan willen ze het ook echt consequent toepassen. Klein voorbeeldje: een van de regels voor feedback is altijd met iets positiefs beginnen om mensen te motiveren en daarna de verbeterpunten benoemen. Zoiets wordt dan de grap van de week, als iemand zich er niet aan houdt en gelijk met kritisch commentaar komt, dan krijgt hij dat ook echt te horen. En dat is cool, dat je voor je ogen in het klein en het groot de toepassing ziet van wat we komen brengen.

Het is half negen hier. Wel een gek moment, aan de ene kant is het gaaf dat ik nog een week mag blijven wat een heel nieuwe ervaring zal worden, aan de andere kant was het zo intensief dat ik er ook echt tegen op zie. Over een uurtje komen twee Nederlandse mensen aan van de stichting ‘Bake for life’ (waarover later meer), maar ik moet nog wel even omschakelen. En ik ben benieuwd of het lukt volgende week een update te doen, geen idee hoe de inernetverbinding gaat zijn.

Hoe dan ook, tot later, liefs!
Christiena