Het eerste bezoek op locatie: Aceh (oftewel Atjeh)

Vrijdagmorgen 23 oktober

In een paar uurtjes zijn we van de miljoenenstad Jakarta in een totaal andere omgeving. Allereerst is Aceh natuurlijk de plaats waar de tsunami alweer bijna vijf jaar terug op z’n hardst heeft toegeslagen. Aan de kust, waar ook onze bestemming, de hoofdstad Banda Aceh ligt, hebben vier van de vijf mensen de aardbeving en daarna de vloedgolf niet overleefd. Heftig, en wat een verschil maakt het als je mensen kent uit zo’n rampgebied.
Ook de gesprekken tijdens de conferentie met Mailini, die haar gezin in Padang (van de recente grote aardbeving) had achter gelaten om aanwezig te kunnen zijn, dat soort gesprekken blijven je wel bij. Haar familie die verder weg woont, wil graag dat ze uit Padang weggaat, of in ieder geval voorlopig, nu de naschokken nog steeds plaatsvinden. Maar Malini blijft, ze wil meewerken aan de wederopbouw en er voor haar studenten zijn. Indrukwekkend en zo’n gesprek komt wel binnen. Ook vervreemdend, want wij gaan weer weg, naar ons veilige Nederlandje… En ook apart om te merken hoe blij ze is met de paar meelevende woorden en de tranen in mijn ogen. Wat een kracht laten mensen hier zien!

Maar dan Aceh, een gebied dat voor de tsunami jarenlang geleden heeft onder onafhankelijkheidsoorlogen. In Indonesië is het het strengst Islamitische gebied en ze hebben jarenlang geprobeerd zich onder de invloed van ‘Jakarta’ uit te werken. Sinds een paar jaar heeft het een speciale status, bij verkiezingen mogen als enige provincie in het land locale politieke partijen meedoen, de sharia (islamitische wet) is ingevoerd en de provincie mag nu zowaar 70% van de inkomsten uit olie houden, in plaats van dat alle winsten naar Jakarta doorgesluisd worden…

We zijn benieuwd naar wat we hier kunnen betekenen. Voor mij is bijzonder dat ik echt enkellange rokken en broeken moet dragen (ik heb gelukkig minstens 1 van elk) en een sjaal moet omdoen, waarschijnlijk alleen om mijn hals te bedekken, het hoofd hoeft niet als je een buitenlandse bent. Maar tegelijkertijd kan ik waarschijnlijk vrij spreken, gewoon workshops geven. En we hebben een leuke contactpersoon, Hajjul. Gister (nog in Jakarta) heeft Kawar, de Indonesische Nederlander, flink heen en weer zitten sms’en met Hajjul. We zaten te eten (smullen weer) met een biertje erbij, ondertussen zat Kawar grappen te maken met Hajjul over onze komende dagen, zonder biertje, want dat wordt niet verkocht onder de sharia… Maar gaaf om de grappen te horen die ze maakten, de laatste sms was dat Hajjul de zwarte markt zou opgaan omdat hij wilde dat Maartens workshop wel goed zou komen en Kawar had ‘gedreigd’ dat dat vast niet ging lukken zonder minstens 1 biertje…

Morgen verder!