Twee dagen internationale conferentie

Heerlijk, deze twee dagen (woensdag 21, donderdag 22) niet reizen, de conferentie is in ons eigen hotel. We wandelen dus zo uit het ontbijt de conferentiezaal binnen. Het onderwerp van de gehele conferentie is internationalisering van verpleegkunde en het verpleegkundig onderwijs. ’s Ochtends twee keer een key note speaker met vervolgens een panel, waar Maarten de tweede dag in moet plaatsnemen. ’s Middags kunnen mensen kiezen tussen presentaties van papers van deelnemers of twee workshops, van Remko en mij. Wel grappig, in Nederland hadden we het idee gekregen dat de conferentie vooral zou gaan over het progamma dat onze cursisten gevolgd hebben in Nederland en de verdere verspreiding daarvan in Indonesië. Maar nee, we zijn gewoon een onderdeel in het grote geheel. Tja, als je ook niet flexibel kunt zijn, moet je dit werk niet doen…
Maar omdat we pas in Indonesië onze definitieve opdracht krijgen, betekent dat wel dat het hard doorwerken is om de presentaties af te krijgen. Zo’n tien minuten voordat ik ‘op’ moet, ben ik echt helemaal klaar en tevreden. En ik merk weer eens dat ik het beste werk met wat druk op de ketel, een echte last-minute-werker…
Remko doet de eerste workshop, gaat over praktijkgericht onderwijs, werken vanuit beroepstaken ipv beginnen met theorie. Na de presentatie uiteen in werkgroepen, waar intensief en betrokken met elkaar gesproken wordt. We horen van onze cursisten terug dat de boodschap wel is overgekomen en dat de deelnemers aan de conferentie de uitdaging voor hun eigen situatie zien. Mooi is dat onze cursisten er ook echt mee verder gaan in hun eigen situatie, dat is ook wat we de komende dagen gaan ondersteunen met bezoeken naar drie locaties.
Daarna mijn workshop, die gaat over coaching, een voor Indonesië nieuwe tool voor onderwijs. Onze cursisten waren er helemaal enthousiast over in Nederland, het onderwerp moest ook echt op de conferentie aan de orde komen. Dat is een van de redenen dat ik toch mee moest naar Indonesië, omdat dit onderwerp niet de expertise van mijn beide collega’s is. Erg leuk, we hebben gister tijdens de voorbereiding nog besloten dat mijn presentatie gevolgd zou worden door een demonstratie van onze Indonesische cursisten. De eerste dag doen ze het in Bahassa Indonesia, dus kan ik het alleen globaal volgen, maar de volgende dag zijn er allerlei workshopdeelnemers uit andere landen, bijvoorbeeld Sudan en Australië, dus doen ze het in het Engels. Bijzonder om te zien hoe ze alles wat ze in Nederland geleerd hebben in praktijk brengen, ik ben echt onder de indruk van de coachingsvaardigheden die ze laten zien. Zie de foto’s voor een indruk van de conferentie…
Woensdagavond is er een groot banket, geopend door de gouverneur van Java. We zijn de laatsten die arriveren en het is heeeel apart om door al die mensen heen naar je VIP-plaats geleid te worden. Het lijkt ook wel alsof ze op ons gewacht hebben, want als we zitten, begint het ter plekke. Eerst door een heel aantal mensen de benodigde mooie woorden voor alle hoge gasten (our beloved gouvernor en our most respected iemand anders, die komen wel een paar keer terug), daarna twee prachtige traditionele dansen (foto’s…) en het eten kan beginnen. Als iedereen redelijk volgegeten is begint het karaoke, errug populair hier en worden we op de dansvloer getrokken. Daarna de oneindige fotosessies, iedereen wil met iedereen op de foto. Wildvreemde mensen doen alsof ze je beste vriend zijn, complimenteren je met dingen waarvan je niet eens weet dat je ze gedaan hebt en ik ontkom er niet aan me een beetje een filmster te voelen. Gek hoor. Verbazend genoeg zijn we om een uur of negen al weer ‘thuis’, waar we nog even, gewoon Nederlands, een biertje drinken.
De volgende dag een vergelijkbare conferentiedag, de drukte van voorbereiden is nu voorbij, maar nu hebben we tussendoor veel gesprekken met onze cursisten. Om onze locatiereizen voor te bereiden en om de andere locaties (er zijn 8 universiteitsplaatsen betrokken) nog even de benodigde aandacht te geven. Weer een dag voorbij zonder een sprietje buitenlucht… Maar nee, laat in de middag nemen drie cursisten ons mee naar Batavia-stad. Weer zo’n gek stukje Nederland in dit tropische klimaat. Maar gaaf om dit samen met hen te doen, de gesprekken over wat we als landen gezamenlijk aan verleden hebben zijn mooi. Ze willen het niet horen als we ons verontschuldigen voor ons ook gruwelijke koloniale verleden hier, maar waarderen dat tegelijkertijd toch erg. En geweldig, we komen door hen in twee gebouwen, eigenlijk gesloten en in renovatie, maar prachtig om ‘de achterkant’ van die oude koloniale gevels te zien; zo zien we dus echt dingen die bijna niemand en zeker geen toerist ziet.
Zo, vanaf morgen, vrijdag de 23e gaan we erop uit, zo ongeveer drie dagen op elke locatie, eerst naar Aceh, uiterst westelijk Indonesië, dan naar Bali, oostelijk van Java en dan terug naar Java naar Jokjakarta. Binnen Indonesië vliegen we dus nog zo’n 6000 kilometer…

Tot later dus, liefs,
Christiena