Een wereld van verschil

Een bericht uit Uganda deze keer.
Ik snap dat het niet te volgen is waar ik ben, ik kan het zelf niet eens bijhouden.
Dat is letterlijk waar trouwens, ik heb op zoveel verschillende plekken geslapen de afgelopen vier weken, dat ik soms verbaasd wakker word en even moet kijken waar ik ook al weer ben.
En de contrasten zijn telkens zo groot. Niet te bevatten.

De dagen tussen Benin en Uganda waren hectisch. Maandagmiddag kwam ik aan op Schiphol na die twee enerverende weken in Benin. Het was heerlijk thuiskomen in mijn nieuwe huis en leuk om rond te lopen en te zien wat er veranderd was in de tussentijd, want de bouwmannen hadden bij mijn afwezigheid een aantal klussen afgerond. Enige nadeel was dat het bouwstof weer in alle poriën van het huis was gedrongen, maar ja, ik ben ‘gelukkig’ ook nauwelijks thuis geweest.
Ik had 4 dagen om vrienden en familie te zien, mn normale werk op te pakken en al die achterstallige mail weg te werken. Toen zaterdagochtend samen met een collega in alle vroegte op weg naar een tweedaagse training bij de Dansacademie. De hoofdlocatie van de Dansacademie van de Hanzehogeschool is in Amsterdam, vlakbij het Museumplein. De tweede dag zaten we daar met 25 mensen, maar de eerste dag waren er 50 deelnemers en zaten we in Huis ter Duin in Noordwijk. Of all places… Chic, luxe, over de top, zelfs voor Nederlandse begrippen. En dat tussen twee Afrikareizen in…
We werden bij binnenkomst verwezen naar de Christinazaal ; ), maar uiteindelijk was de training toch in de Irenezaal. Het was een intensieve en pittige dag. Tis geen sinecure om van 10 uur ’s ochtends tot 9 uur ‘s avonds een training te geven aan zo’n grote groep (van 50 diva’s ; ) waarbij de kennis en ervaring ook nog eens sterk uiteen liep. Maar we hebben ons er dapper doorheen geslagen. Met een paar mensen uit Groningen bleven we in Huis ter Duin slapen. Stel je voor, een prachtige kamer met het lekkerste bed, een badkamer met gouden kranen, allerlei ‘verantwoorde’ toiletspulletjes, het uitzicht op een prachtig en vooral schoon strand. Wat een wereld van verschil.
De tweede dag hoefde ik niet in de rol van trainer op te treden en kon ik iets eerder weg om ‘s avonds een hapje te eten bij een vriendin in Amsterdam. Daarna naar een B&B op steenworp afstand van Schiphol, deze keer een piepklein kamertje met een gedeelde douche. Helemaal prima en alvast een beetje een overgang, want maandagochtend vloog ik naar Uganda.

Het is 3 jaar geleden dat ik hier geweest ben. Toen was ik er voor de Grand Opening van de bakkerschool, Bake for Life College. Een aantal blogs terug heb ik geschreven over de ontwikkeling van het onderwijsprogramma voor Bake for Life College, dat was in 2010 en 2011. Uiteindelijk bleek dat er te weinig vakinhoudelijke expertise aanwezig was in Uganda om het programma af te kunnen ronden. Er is toen voor gekozen om aan te sluiten bij een bestaande bakkersopleiding in Kenya en gebruik te maken van hun onderwijsprogramma. Studenten moeten voor hun examens dan naar Kenya, omdat er nog heel wat bij komt kijken om ook examens te mogen afnemen als school. Het verzorgen van het onderwijs is een ding, maar het garant staan voor het eindniveau en de beoordeling daarvan is nog wat anders. Gelukkig ligt Tororo waar de bakkersschool is vlakbij de grens met Kenya, maar het is nog steeds een dure en tijdrovende zaak voor de studenten en de school om de reis naar Nairobi te maken.
Vier jaar geleden was het een goed plan om aan te sluiten bij de Kenyaanse school, anders had Bake for Life college nooit haar deuren kunnen openen. Maar ondertussen worden er meer nadelen zichtbaar. Zo zit het Kenyaanse onderwijssysteem anders in elkaar en studenten krijgen na drie jaar een diploma waar in Uganda twee jaar voor staat. Er zal ook niveauverschil zijn, maar voor (aankomende) studenten is het lastig te begrijpen waarom ze een jaar langer moeten doen over een diploma dat in naam hetzelfde is.
Een van de redenen waarom ik hier ben, is dan ook met de school en de zusters mee te denken hoe ze de school onder de Ugandese regelgeving kunnen brengen. Dat heeft heel wat voeten in aarde en het zal een meerjarenverhaal worden, maar de lijnen naar de toekomst zijn uitgestippeld!

Voor ik verder ga met de verhalen van deze reis eerst maar even terug naar 3 jaar geleden, de Grand Opening van Bake for Life College. En dan niet met woorden, de foto’s hieronder zeggen genoeg. Wat een pracht en praal en wat een ellenlange speeches ; ).
Wel bijzonder is dat de plaquette die ik namens de Hanzehogeschool overhandigd heb (zie foto 8) een mooie plekje heeft gekregen in het kantoor van zuster Elisabeth, de principal, maar dat de officiële plaquette (foto 9) niet op het terrein terug te vinden is. Maar ja, de president was dan ook niet zoals verwacht in eigen persoon aanwezig en daar waren de zusters niet zo blij mee.
De dag na de opening hebben we toen nog bij elkaar gezeten met alle betrokkenen bij het onderwijs, de zusters, de docenten, een aantal vertegenwoordigers van de bakkersschool in Kenya, foto 10.
De laatste twee foto’s zijn van een uitje onderweg: paardrijden langs de nijl!