Nog wat Benineze impressies...

Hoe het werken was?
Erg goed!
De Université Agriculture de Kétou is geholpen door de agrarische hogeschool van Dronten bij het ontwikkelen van twee nieuwe, praktijkgerichte onderwijsprogramma’s. Dat was een klus, want veel docenten kennen de situatie in het werkveld vooral vanuit de boeken. En bij het ontwikkelen van beroepsonderwijs werk je vanuit de beroepstaken die een professional in de praktijk uitvoert, dus daar moet je dan wel zicht op hebben.
Er liggen ondertussen twee aardig ver ontwikkelde programma’s en dat moet ook wel, want ze starten over een aantal weken…
Onze taak was om de docenten concreet voor te bereiden op de uitvoering van het onderwijs. Een dankbare taak, want ze hebben werkelijk alles als sponzen opgezogen. We hadden een erg hoog opgeleide groep, allemaal gepromoveerd, een heel aantal in Europa. Slimme mensen die de noodzaak zien om een omslag te maken in het nog zo traditionele (en daarmee weinig studentgerichte) onderwijs.
En wat een passie. We doen een oefening waarbij we de groep verdelen aan de hand van hun leerstijl en dan moeten ze de andere deelnemers overtuigen waarom hun leerstijl de beste is. Met volle overtuiging gooien ze zich in de strijd, probeer dan de gemoederen maar weer eens tot rust te brengen…
Maar als we de focus verleggen naar de valkuilen van de eigen leerstijl, herkennen ze zichzelf (en de ander ; ) en leggen mooie linken naar hoe je studenten met al hun verschillen verder op weg kunt helpen in hun leerproces.
Een favoriet onderdeel is altijd het oefenen van coachingssessies. Onze Afrikaanse collega’s zijn vaak zulke topacteurs! Hilarische, maar ook erg leerzame momenten. De groep is erg snel in de toepassing en houdt elkaar scherp. Als er weer eens iemand ‘ja…., maar’ zegt, zijn reacties niet van de lucht. Want ze zijn ondertussen scherp gaan zien dat dat eigenlijk ‘nee’ betekent en hoe weinig helpend het is bij coaching en het geven van feedback. Zelfs tijdens de lunch kom je er niet weg met ‘ja, maar’.

En dan het weer. Hoe Hollands ; ). Ik ben twee dagen eerder dan mijn collega Dirk in Cotonou en die dagen regent het veel. Het uitzicht vanaf mijn balkon de eerste ochtend is heel Hollands (zie de foto’s hieronder), een grijze, regenachtige lucht met een molen! De molen kan niet draaien en blijkt een pizzaoven te zijn en ook de temperatuur van tussen de 25 en 30 graden is anders dan thuis, maar het is ook niet het Benin dat ik me herinner. In mijn beleving was het ALTIJD onmogelijk heet en vochtig. Als ik ’s ochtends om 7 uur honderd meter naar mijn werk liep, was het alsof ik net gezwommen had.
Blijkbaar ben ik de regenseizoenen vergeten, het is zeker vochtig, maar qua warmte prima te doen.
De tweede dag regent het continu en erop uit gaan is geen goed idee. Nou ja, dan heb ik ruim tijd om de training verder voor te bereiden en te acclimatiseren.
Als Dirk aankomt, is het even klaar met de regen en trekken we er zaterdags op uit voor de eerste herinneringstocht. Een van die bijzondere dingen van Benin is de enorme hoeveelheid motorfietsen. Je ziet ze overal in Afrika wel, maar hier in een mate… Het is het belangrijkste vervoermiddel, vooral ook als taxi gebruikt, de Zemidjan. Net als vroeger hebben de Zemidjan drivers een geel shirt aan en zo zie je gelijk dat zeker de helft van de duizenden en duizenden motorfietsen gebruikt wordt als taxi. Grappig, Bruno vertelt me later dat de naam staat voor hoe het voelt achterop zo’n motorfiets. Zemmmm als je rustig op een goede weg rijdt, en Midján als je door kuilen bonkt.

Er zijn zeker verbeteringen met 18 jaar geleden. Hoofdwegen zonder potholes, twee extra bruggen over de lagune (vroeger stond het bij de ‘oude brug’ altijd vast, op welk moment van de dag je er ook langs kwam) en er is in een deel van de stad zelfs een aparte rijweg voor de motorfietsen. Heeeeel bijzonder vind ik dat, nog nooit gezien in Afrika. En wat een stuk veiliger!
Er is ook veel wat niet veranderd is. Een situatie zoals in de wijk die ik in de vorige blog beschreef, is misschien daardoor nog confronterender, de uitzichtloosheid is nog scherper door het contrast met de vooruitgang die er ook is. Maar dat soort wijken is weinig veranderd, alleen nog meer plastic, nog meer afval, de vervuiling is enorm. In de stad tenminste, op het platteland is het zoveel schoner omdat er nog op de traditionele manier geleefd wordt, geen verpakkingen, niets wordt verspild. Maar ook daar staat de tijd stil, kinderen, meisjes gaan vaak niet naar school, medische voorzieningen zijn onbereikbaar, er is geen schoon drinkwater en voor het water moet je vaak ver lopen.
En toch, het voelt er zoveel beter dan in de stad. In de stad zie je bijvoorbeeld om de paar meter benzineverkopers, je kunt het in alle hoeveelheden kopen, tot waterflesjes aan toe. Benzine wordt op straat overgeschonken van grote vaten in grote flessen, naar kleinere flessen, naar nog kleinere flesjes. Ook dat is specifiek voor deze hoek van West-Afrika. De illegale benzine komt uit Nigeria en wordt in de bijzondere bouwsels vervoerd die je op de foto’s hieronder ziet. Een enorme in elkaar gelaste rijdende benzinetank. Natuurlijk lekt er steeds wat benzine weg bij het overgieten naar elke volgende fles. Het is een van die vele kleine handeltjes waarmee mensen in hun onderhoud voorzien. Het enige positieve punt dat ik zie, is dat de bestuurders van de rijdende bezinetanks vaak gehandicapte mensen zijn, die weinig andere mogelijkheden hebben. De Benineze collega’s vertellen dat de regering aan de ene kant zegt de illegale benzinehandel te willen stoppen en ook de hoeveelheid Zemidjans wil terugdringen, maar dat ze aan de andere kant ook zien dat het een onmogelijke opdracht is, omdat er zo weinig alternatieve baantjes zijn. Het resultaat is een stad die regelmatig overdekt is door een dikke laag smog.

Wat is het dan bijzonder om samen te kunnen werken met onze Benineze collega's die bewust kiezen om in dit land terug te komen, vaak na een tijd in Europa of Amerika, en mee te werken aan de opbouw en toekomst van dit land. Zo'n werkreis is voor mij nooit simpel en ik zou het nooit 'leuk' noemen, het is confronterend en pittig en tegelijk een groot kado om te mogen doen.