Week 1: Kigoma

Dag lieve allemaal,

Voor mij onverwachts dit schooljaar toch nog een klus in Afrika. We zitten in de afrondende fase van een 4-jarig project. Ik heb in 2009 voor dit project een keer een tweeweekse training gegeven in Nederland, maar ben er daarna niet meer echt bij betrokken geweest. Erg leuk dat nu de vraag kwam om in de laatste maanden van dit project op 3 plekken die wat minder aandacht hadden gekregen een training te geven.
In de tussentijd is een nieuw, meer praktijkgericht onderwijsprogramma ontwikkeld voor verpleegkundeopleidingen. Dan is het natuurlijk ook de bedoeling dat de docenten op een goede praktijkgerichte manier hun onderwijs verzorgen. En daarvoor geven we op 3 plekken in Tanzania een training aan docenten die tot nu toe wat overgeslagen zijn. Vooral erg mooi om te zien is dat deze training geen ‘blanke aangelegenheid’ is, we werken samen met 3 Tanzaniaanse instituten: the Ministry of Health, een Nationaal Orgaan dat over beroepsonderwijs gaat en the Institute for Adult Education. Van alle drie instituten zijn trainers afgevaardigd en we werken echt verbazend goed samen.
Misschien kun je je mijn laatste blog, ook vanuit Tanzania, nog herinneren. Daar was hetzelfde Nationale Onderwijsorgaan bij betrokken, maar toen was de samenwerking stukken moeizamer. Wel heel fijn, Joseph, die er vorige keer ook bij was, is laaiend enthousiast. Hij blijft maar complimenten geven en zeggen hoeveel hij leert. Dat terwijl wij zeker zoveel leren.

Ik draai 2 van de 3 weken, vorige week Kigoma, in het westen van Tanzania aan Lake Tanganyika. We hadden een fantastische slaapplaats, een hotel pal aan het water. En wat een groene omgeving, echt onAfrikaans. Zie de eerste twee foto’s voor een indruk.
Ik draaide de week met Haye, officieel een oud-collega die nu in Nairobi woont. Best gek (en duur betaald ) dat we niet doorlopend ‘aan de bak’ hoefden omdat onze Tanzaniaanse collega’s de leiding hadden, maar tegelijkertijd erg gaaf om bijvoorbeeld Mary (foto 3) aan het werk te zien. Wij zaten achterin het klaslokaal en telkens als we dachten: ‘nu zou ze eigenlijk dit of dat moeten zeggen of doen’, ja hoor, dan deed ze dat. Echt indrukwekkend, viel echt niks aan te verbeteren. Het had misschien saai kunnen zijn, maar ik vond het eigenlijk alleen maar genieten. Want je ziet dat ze niet meer afhankelijk zijn van onze hulp en inbreng. Ze zijn er nog blij mee, maar kunnen het prima zelf af. Gaaf!
Ik denk niet dat ik ooit eerder zo goed met een Afrikaanse collega heb samengewerkt. Mary zei telkens met een grote grijns: Teamteaching!! Zie foto 4 voor ons teampje: Haye, Mary, ik…

Een hoogtepunt van de week was de woensdag met simulatielessen die de deelnemers voorbereid hadden. Belangrijke eisen: activerend voor studenten, niet alleen de docent aan het woord. Foto 5 laat een prachtig beeld zien. Het gaat om een les ‘het begeleiden van een moeder bij het geven van borstvoeding’. Grappig genoeg ging de mannelijke ‘student’ zelf voordoen hoe het moet in plaats van de moeder te begeleiden. Hilariteit alom. Het blijft gaaf om mee te maken hoe goed Afrikaanse mensen zijn in rollenspelen. Zoveel minder gene dan Nederlanders…

Dan nog twee heel Afrikaanse plaatjes: in het opleidingsinstituut van het ziekenhuis hangen hun regels of uitgangspunten, de ‘Performance Factors’. De tweede luidt: Tools, supplies and workspace are ‘adequate and proper’. Maar dan foto 7: een brandblusser achter een roestig slot en grendel. Mocht hij het doen (en dat is twijfelachtig), dan nog hebben we er weinig aan in geval van nood.

Een mooi moment vorige week was een ontmoeting met 4 Nederlandse meiden. Ze kwamen vrijdagavond wat drinken in ons hotel en hoorden dat wij ook Nederlands waren en vroegen even iets. Even later bleek dat ze student verpleegkunde zijn, en ja hoor, aan de Hanzehogeschool! Ze lopen vier maanden stage in een klein streekziekenhuis. En dat is wel wat anders, ik heb echt respect voor die meiden. Pittig wat ze meemaken, kinderen die sterven terwijl dat in Nederland niet nodig zou zijn, procedures die super traag verlopen terwijl er doodzieke mensen liggen te wachten, bij de eerste bevalling die een van hen meemaakte werd de moeder in spe geslagen omdat de bevalling niet vlot genoeg verliep en dat dan helpt… Daar sta je dan, als jonge Nederlandse die de taal nog niet echt spreekt. Maar mooi om met hen te praten, hun verhalen te horen en ook gewoon enorm veel lol te hebben. We hebben ondertussen nog met hun begeleider, onze collega, zitten sms’en dat we hun stage al goedgekeurd hadden en dat hij niet meer langs hoefde te komen.
Kortom, zoals gewoonlijk weer weken vol mooie ontmoetingen…

Ik doe nog wel even een berichtje over deze week in Mwanza voor we terugvliegen.

Liefs!
Christiena