Weinig vogels, behalve vroege...

Vrijdag 1 juli, 20.30 uur
Ik ben weer in Dar en ga zo mijn collega Eti van het vliegveld halen. We vertrekken pas zondag naar Ifakara dus we hebben morgen nog een dagje om onze tweeweekse training verder voor te bereiden. Alles is een beetje anders, ik had in mijn hoofd dat we in de stad Morogoro zouden zitten, maar het bleek Morogoro district te zijn… Ifakara is een stuk verder weg, een stevige dag reizen, met als leuke bijkomstigheid dat de weg door Mikumi National Park leidt. Toch gaaf als we een paar giraffes, zebra’s of antilopen tegenkomen.

Het zal zo’n 10 uur rijden zijn naar Ifakara, dus zondagmorgen vertrekken we om 6 uur. En waarschijnlijk vind ik dat niet eens zo heel erg, want de laatste dagen bij Lazy Lagoon liepen Anna en ik dan al langs het strand om van de zonsopgang te genieten. Voor wie mij een beetje kent, zal dit verrassend zijn, ik ben niet zo’n early bird…

Maar automatisch pas je je aan aan het heerlijke ritme van zo’n plek. Half 11 ging de elektriciteit uit, maar daarvoor waren we vaak al kletsend of lezend ingedommeld. En je wordt best moe hoor, van een hele dag wandelen, sporen zoeken, eten, snorkelen, eten, kletsen, kayakken, lezen, wandelen, eten, biertje drinken, kletsen, etc. etc..
Dat alles met een hond op je hielen die je geen moment uit het oog laat. Op een ochtend was hij met me mee geweest voor een flinke wandeling over het schiereiland en in de middag ging ik weer op pad, maar deze keer vond het ouwetje het wel best. Prachtig om te zien hoe hij zich op een hoog plekje nestelde, zodat hij wel in de gaten kon houden of alles goed kwam. Hoe vertrouwd voelt dat, dat stipje in de verte waarvan je weet dattie direct komt aanstormen, mocht iemand (een aapje of een bush pig of een mens) iets boevigs in de zin hebben.

Ja, wat een geweldige tijd hebben we gehad. Het was erg goed samenzijn, dat hadden we eigenlijk nog nooit eerder zo gedaan, maar het klikte en klopte als een bus. Dat maakte het erg relaxed, al had Anna flink wat slaap in te halen en vermoeidheid weg te werken, dus ze deed vaak nog even een dutje tussendoor. Maar wat een kadootjes hebben we gekregen, we waren bijna de enige gasten op een paar meter breed, maar 9 kilometer lang schiereiland. Voor de kenners: vanaf Dar vlak voor Bagamoyo...
We hadden een enorm strandhuis met twee verdiepingen voor onszelf. Elke maaltijd was weer een verrassing, alhoewel vers fruit en verse vis bijna aldoor wel op het menu stonden, maar dan in elke denkbare versie. Mooie gesprekken met de super lieve lodge beheerder, Judy, een oudere vrouw die haar staf als haar tweede gezin beschouwt en vol liefde over ze spreekt. En ook een flink kado: ze berekende ons niet het volle pond, maar resident rate. Dat scheelt meer dan een slok op een borrel, dus nu konden we tot het einde blijven!

Het was grappig te merken dat we allebei toen we in Dar es Salaam aankwamen ongelooflijk moesten wennen aan de drukte en het lawaai. Er wordt hier ook doorlopend gebouwd (vooral voor en door Chinese bedrijven), vlak achter het guest house verrijst een enorm appartementencomplex. We wisten even niet zo goed wat te doen, maar je kunt weinig anders doen dan je er aan overgeven dus toen we ons geïnstalleerd hadden met een drankje erbij en even om onszelf hadden gelachen, kwam het weer goed. En gelukkig had Dar iets wat het eiland verrassend weinig had: vogels. We hebben sowieso niet erg veel (grotere) dieren gezien, ze zijn erg schuw, maar het was wel heel leuk om sporen te zoeken en te interpreteren. De heremietkeeft heeft ons een tijdje voor een raadsel gesteld, want het spoor gaat niet opzij zoals bij krabben en hij sleept zijn huisje natuurlijk mee door het zand. Grappige diertjes, Judy vertelde dat ze een keer een heremietkreeft had gezien die geen goede schelp kon vinden en toen een glazen fles als zijn huis koos en er mee voortsleepte. Hoezo ‘glazen plafond’, ben benieuwd of de kreeft een vrouwtje was…

Anna is vanochtend vertrokken naar Kenya voor de rest van haar R&R, voor mij goed om een omschakeldagje te hebben en wat te werken voordat Eti aankomt zometeen.
Volgende week doe ik wel weer een update over alle werkgerelateerde belevenissen. Voor nu zeggen de foto’s hieronder waarschijnlijk meer dan al deze woorden…
(Oh ja, ik weet een leuk verjaardagskadootje voor mijn hoeveelste ook al weer verjaardag, want ik heb erg genoten van Anna’s fototoestel met gave inzoommogelijkheden ; )

Liefs,
Christiena