Wat is dat toch met Afrika

Wat is dat toch, dat als ik het vliegtuig uitstap en de geur ruik, ik me thuis voel. Want wat is die geur? Dingen als kerosine, warm asfalt, zweet, benzine, lampolie, modder en sompigheid (want het is midden in het regenseizoen). En natuurlijk een vleugje erdoorheen van de bloeiende bomen, maar als ik de geur zou analyseren, zou ik het zeker niet lekker noemen. Maar daar gaat het dus ook niet om. Want, het is Afrika!

En daar hoort ook bij dat iemand die ik in geen anderhalf jaar heb gezien, druk zwaait als hij me ziet en roept: Welcome back! Meestal gingen we gelijk door naar Kampala, maar ik kom maandagavond laat in de avond aan en overnacht dus lekker vlak bij het vliegveld, 5 minuutjes met de auto met de enthousiaste Farouk, naar een bekend guest house. Niets veranderd daar, ik word de volgende ochtend weer gewekt door het geschetter van de parelhoenders (waarvan er twee de vorige keer nog de schattige kuikentjes van de foto waren).

Wat is dat toch, dat ik zelfs echt loop te genieten op een saaie doorreisdag als dinsdag. En het is ook niet simpelweg genieten omdat alles zo leuk is. Dat is het voor mij eigenlijk nooit in Afrika, maar helemaal nu niet, want het is nogal onrustig in Uganda. De president is voor de zoveelste keer herkozen, dat terwijl hij toch echt dictatoriale trekken begint te vertonen. Misschien heb je er iets van meegekregen, hij duldt geen oppositie, tegenstanders worden hardhandig aangepakt, weggewerkt bijna. Wat het helemaal wrang maakt, is dat de huidige president 25 jaar geleden, toen hij net aan de macht kwam, uitgesproken heeft dat het grootste probleem voor Afrika haar leiders zijn: leiders die te lang aan de macht blijven en geen plaats maken voor vernieuwers. Helaas, jaren later is hijzelf het levende voorbeeld van dit grootste probleem.
Maar mensen komen in opstand, de voedselprijzen rijzen de pan uit, mensen klagen dat hun belastinggeld opgaat aan de nieuwe militaire speeltjes van de president en zijn regering. De afgelopen weken waren er in Kampala allerlei relletjes die gewelddadig de kop ingedrukt werden.

Ik heb dinsdagmiddag een meeting met een van de zusters in een buitenwijk van Kampala en tegen het eind van de middag rijden we richting Jinja, langs een kleding- en voedselmarkt. Om vijf uur breekt een stevig lawaai los, auto’s en brommers toeteren, mensen schreeuwen en fluiten. Het is niet bedreigend, de meeste mensen hebben een lach op hun gezicht en roepen elkaar vrolijk op om mee te doen, maar mijn schoonzus (die toevallig op hetzelfde moment in Uganda is) zat in de binnenstad van Kampala vast in het verkeer en zij sms’te dat dat niet echt een pretje was.
Joseph, mijn driver, vertelt dat het de nieuwe versie van verzet is, een geweldloze variant gelukkig, maar mensen lijken wel bereid dit lang vol te houden. Om vijf uur dit lawaai en meteen daarop sluiten ze de winkels, wat anders nog in geen uren zou gebeuren. Joseph vertelt hoe het voelt om te leven met het idee dat je geen eigen, afwijkende mening lijkt te mogen hebben. Iedereen die het niet met de president eens is, wordt hardhandig aangepakt. En op z’n Afrikaans illustreert hij de onmogelijkheid van het idee om iedereen op één lijn te krijgen met een gezegde: ‘Als er twee mensen zijn die het altijd met elkaar eens zijn, dan is óf een van beiden dom en gek…, óf ze zijn het allebei’.
En hoe dubbel ook, daar geniet ik dan weer van, zo’n heerlijk gesprek.

Dinsdagavond ben ik ter plaatse in Jinja, head quarters van de zusters, waar we de vorige keer (twee blogs terug) het programma voor de bakkersschool ontwikkeld hebben. In grote lijnen dan, we gaan er nu voor om het eerste jaar kant en klaar te krijgen, zodat de school straks van start kan. De foto laat de groep van de vorige keer zien, woensdag ontmoet ik de mensen met wie we er deze keer de schouders onder gaan zetten. Helaas is Marleen (mrs. Bake for Life herself) er niet bij, al was het alleen al om iedereen achter de broek te zitten en de (etens)bel te luiden.
Ik zie er naar uit en houd jullie op de hoogte.

En wat het ook is met Afrika, er is ook altijd het gemis van thuis en het alleen op afstand mee kunnen leven als er mooie, maar vooral pittige dingen zijn. Goed om te merken dat we in gedachten en vooral in gebed dicht bij elkaar zijn…

Liefs,
Christiena