Geen mooie promotietekst voor Bali

Gek, ik zit hier net in Jogja en kan me bijna niet meer herinneren wat we ook al weer in Bali gedaan hebben. We bleven ook een vreemd gevoel bij Bali houden (alledrie handig genoeg), best lieve mensen, best leuk gewerkt, best mooie dingen gezien, maar Bali een paradijs op aarde zoals alle reclame zegt, dacht het niet. We hebben het er over of de sfeer naast het absurde toerisme ook met de godsdienst te maken heeft. Bali is weer extreem, deze keer hindoeïstisch. Je struikelt letterlijk over de offers aan al die goden, kleine bakjes eten die overal op de stoep gezet worden, ze moeten wel verbazend veel honger hebben… Je struikelt figuurlijk over de tempels, bij elk huis een kleintje, op elke straathoek ongeveer een grote. Dan de hoeveelheid beelden, houtsnijwerk, potten, schilderijen, het houdt echt niet op, Bali is één groot industrieel exportterrein. Voeg daar het verkeer aan toe, zelfs Jakarta was niet zo hysterisch.

Het werken in Bali ging wel echt goed. Voor het seminar een vergelijkbaar programma als in Banda Aceh, we komen er lekker in, Maartens presentatie sluit nog beter aan bij de doelgroep, Wati houdt zich zowaar aan de afspraken, Remko en ik doen leuk een duit in het zakje bij het panelgesprek en we ontmoeten opnieuw Di, een Australische professor/verpleegkundige, met wie we op de conferentie in Jakarta al gesproken hebben. Ze was daar en ook nu een van de hoofdsprekers. Di werkt als gepensioneerde in een van de ziekenhuizen waar de zorg aan de buitenkant best mooi lijkt, ze houden zich braaf aan standaarden, maar Di laat ons dingen zien die onder het oppervlakte tot grote problemen kunnen leiden. Kopiëren van patiëntgegevens waarbij doseringen van medicatie weggelaten worden, patiënten die zonder identificatiegegevens de operatiekamer ingaan, dat soort basic en gevaarlijke dingen. Di is druk bezig met het versterken van het kritische denkvermogen van verpleegkundigen, iets wat volledig aansluit bij de doelen van de programma’s die onze cursisten in Nederland ontwikkeld hebben. Fijn om te weten dat zij samen met een paar echt goede Indonesische verpleegkundigen verder gaat waar wij weer weg gaan. Di belooft onze cursisten te steunen en ons ook op de hoogte te houden.

Ons dagje uit is toch ook heerlijk. We merkten dat de energie op begon te raken en onze gidsen brachten ons precies naar plekken waar we behoefte aan hadden. Weg uit de stad, heerlijk koffiedrinken (zowaar met echt lekkere koffie, dat is dan wel weer een voordeel van Bali) met uitzicht op prachtige rijstvelden met de typische terrasbouw; nog wel even snel langs een tempel waar ik gelukkig niet in hoef/mag, want ongesteld; dan lunchen met uitzicht op een vulkaan en bijbehorend meer, daarna relaxen bij het meer in een hete bron met mineraalwater. Als ik dit zo optyp, klinkt het alsnog als veel, maar het was echt een ontspannen dagje. En we zijn vroeg terug, ik ga nog even door met de verwennerij en doe een manicure/pedicure. Grappig, ik doe dat alleen in het buitenland, geen idee hoe ze het in Nederland doen, maar Brazilië, India en Indonesië lijken precies op elkaar. Net zulke meisjes die net zo nonchalant knippen en vijlen (lekker scheef), net zo niet-hygiënisch, ik krijg helemaal déjà-vu-gevoelens bij de viezige doeken die herhaaldelijk gebruikt worden, je moet hier geen smetvrees hebben.
Dat was dan Bali, leuk gewerkt, maar het blijft een plek die niet zo in herinnering zal blijven als Aceh.