Weer weg...

Maandagochtend in alle vroegte vanaf het koraaleiland terug naar Aceh voor een laatste actie, nog wat laatste meetingen (met piraten-look, want mijn oog is nu op z’n ergst…) en dan op naar Bali. Ik word op de valreep trouwens nog even het ziekenhuis binnengesleept om voor een oogarts te verschijnen, weer handig hoor, die contacten… Niks ergs, een bacteriële infectie, super besmettelijk (vandaar dat mijn tweede oog nu ook dicht begint te zitten), maar dat los ik op door onderweg de filmsterachtige bril te kopen. Ik weet niet waar mensen vreemder van opkijken, het halve oogmaskertje of de zonnebril bij nacht.

De overgang naar Bali is trouwens weer eens bizar, een veel grotere cultuurshock dan Nederland-Indonesië. We zijn in een land van uitersten, na het extreme moslimgebied in een extreem toeristisch gebied. Van vrouwen totaal bedekt, naar meisjes ongeveer in bikini op straat. Van droogstand wat alcohol en toeristische attracties betreft naar een stad waar je struikelt over de bierreclames en voetreflexmassages en shop na shop na shop met toeristische rommel.
Maar ook hier komen we de volgende dag weer een goed uitgerust ziekenhuis tegen, weer vooral door allerlei westerse donaties, deze keer ivm de Bali-bom die meer dan 200 mensen het leven kostte, zo’n 80 Australiërs, nogal wat Duitsers. Tja, en dan geven we wel met elkaar blijkbaar…

Maar we beginnen moe te worden, laten vandaag (woensdag de 28e) alle geplande attracties aan ons voorbijgaan, we werken liever door om een rustig avondje tegemoet te kunnen zien. Morgen nog wel een uitjesdag, die we gehalveerd hebben en bedongen hebben dat we uit het gekkenhuis van toeristisch Bali wegkomen. We zijn benieuwd wat ze er van maken. Want ‘even weg’ is nooit weg van onze begeleiders, in elke stad, elke plaats staat iedereen weer klaar om voor ons te zorgen en ons te begeleiden. We waarderen het enorm, maar worden er stiekem ook wel moe van, de tientallen mensen die we ontmoeten, we kunnen ze echt niet meer uit elkaar houden. Gelukkig zijn er altijd de cursisten uit Groningen die we natuurlijk goed kennen. Fijn, vertouwde gezichten tussen al die ‘bekende onbekenden’.
Hoogste tijd om te slapen nu, anders is het effect van mijn relaxte avond weer helemaal weg.
Liefs!
Christiena