In Jakarta

De eerste dagen in Jakarta (maandag 19, dinsdag 20 oktober)

Zo, eindelijk echt tijd voor een eerste verslagje. We zitten in het vliegtuig van Jakarta naar Aceh (het is dus al vrijdag de 23e...), de eerste dagen zitten er op. En wat voor dagen, Kawar (een Indonesische Nederlander uit Groningen die ons in Jakarta vergezelde) vond ons maar zielig. Zo hard hoefden we in Groningen nooit te werken…
Maar ach, in Groningen zitten we ook niet met uitzicht op palmbomen een presentatie voor te bereiden. Of onder het genot van een drankje van jonge, verse kokosnoot een overleg te doen. Of tijdens een bezoek een ziekenhuis volledig volgestopt worden met de heerlijkste Indonesische hapjes…
Terug naar het begin, we hebben een verbazend goede vlucht gehad. Ik zag best op tegen de urenlange reis, maar we hebben alledrie (Remko, collega-onderwijsadviseur en Maarten, coördinator Internationalisering bij verpleegkunde) aardig wat geslapen. Met een tussenstop op Kuala Lumpur waren we in zo’n 24 uur van huis tot plaats van bestemming. En er is niets leuker dan daar opgewacht te worden door bekenden. We zullen de komende weken werken met Indonesische collega’s die in twee groepen in Nederland zijn geweest. Het zijn verpleegkundigen (docenten en praktijkbegeleiders) en managers van universiteiten en ziekenhuizen. Ze zijn bij ons geweest om een nieuw onderwijsprogramma voor verpleegkunde te ontwikkelen. Twee jaar geleden was een groep van 18 mensen er vier weken, een jaar geleden waren de andere 18 er acht (!) weken. Vooral die laatste groep kennen we dus goed, hebben we veel mee opgetrokken en allerlei feestelijkheden mee gevierd en meegeleefd met hun heimwee.
Super dus dat Santi ons stond op te wachten met haar dochter, die zo graag de lange mensen uit Belanda wilde zien. Mijn collega Remko is bijna twee meter, en ik doe het als vrouw met m’n bijna 1.80 (en dan soms ook nog met hakken…) ook niet slecht. Met z’n drieën lijken we wel de Daltons, Maarten weer een stukje kleiner dan ik.
We worden naar Ancol gebracht, in het Noorden van Jakarta ligt een pretparkachtig gebied aan zee, een sterk beveiligd overheidsterrein met hotels, actractiedingen en eettenten. Niet echt Indonesië wat mij betreft, maar het uitzicht op zee heeft toch wel iets (al is het achter het hek, geen strand, met een miljoenenstad-skyline op de koop toe). En ik merk als we weer weggaan dat ik nog niet eens naar het hek ben gelopen, we waren echt best druk… ;-). Het hotel is niet echt de moeite waard van vermelden, Mercure: enorm, flatachtig, lelijk luxe maar vriendelijk personeel.
Het hapje eten met Santi en dochter was wel echt te gek. Ze snapte meteen waarom we niet in het hotel wilden eten en bracht ons naar het perfecte echt Indonesische eettentje. Tjonge, dat een stokje sate zoooo lekker kan zijn.
De volgende dag (maandag de 19e) moeten we om half zeven uur bij het ontbijt zijn, we moeten er op uit en reizen kost tijd hier. We gaan een dag tegemoet van rondleidingen, mensen ontmoeten, handen schudden, beleefd doen, onder het genot van een tweede en derde ontbijt. We komen zowel bij de universiteit als het naastliggende ziekenhuis. Later in de middag ons hele programma voorbespreken met onze contactpersoon, iemand met aardig wat gebruiksaanwijzingen. In haar tijd in Nederland hadden we al snel in de gaten dat we heel wat met haar te stellen zouden krijgen, een klein dictatortje…
De rondleiding in het ziekenhuis is geeft een heel divers beeld. Een prachtig, modern gebouw, glanzend en voor het oog heel schoon, maar ook 15 druk pratende mensen rond het bed van een erg ziek kindje, niet om het kind, maar om de monitor die alleen op de kinder-intensive care gebruikt wordt. En niemand die op dat moment op het kindje gericht is. En dan die oudere gedeelten, in koloniaal Nederlandse stijl, hier en daar die foto’s en plakaten in (oud) Nederlands. We zien dat een woord als privacy een heel andere klank heeft hier; we zijn onder de indruk dat als de stroom uitvalt iedereen in no time overgaat op handmatige beademing (zouden ze dat in Nederland ook zo geroutineerd doen?).
De volgende dag ontmoeten we onze oud-deelnemers. Super gaaf, we voelen ons meteen weer in ons element zo voor die groep. ’s Ochtends de stand van zaken bespreken over hun voortgang, ’s middags de komende twee dagen voorbereiden waarbij we op een internationale conferentie voor verpleegkunde een rol moeten spelen. Ik heb verbazend genoeg totaal geen last van een jetlag, neem dus ook de leiding die dag, terwijl de andere twee iets meer op de achtergrond fungeren. Mooi hoe dat gaat, we wisselen elkaar leuk af, waarbij er aldoor wel iemand goed wakker en scherp is.
’s Avonds met z’n allen eten in een traditioneel restaurant, allemaal rieten huisjes in het water en zittend op matten aan lage tafels eten. Het traditionele kadootjes uitwisselen hoort er ook weer bij, ik word weer eens verwend met mooie sieraden, naast de gebruikelijke ‘leuk-voor-in-de-vitrine-(of-de-prullebak)-rommeltjes’.
De eerste dagen gaan nu maar eens op de mail, tot later!

Liefs,
Christiena